““Ze dachten bij Defensie dat ik een psychopaat was””
De jaren voordat ik me aanmeldde bij de paracommando’s zaten niet mee. Ik had sterke wind van voren. Ik herstelde van chronische zenuwpijn in mijn armen. Ook verloor ik mijn vriendin Lorina aan long fibrose, en kort daarna mijn hond, die op dat moment een sterke steunpilaar was.
Ik voelde een enorme leegte.
Mijn aanmelding bij de Special Forces ontstond uit de nieuwsgierigheid hoeveel ik aankon en omdat ik behoefte had aan broederschap. Ik miste dat in mijn leven. Na jaren van operaties en revalidatie wist ik niet meer wat mijn grenzen waren. En als ik grenzen wilde verleggen, moest ik eerst weten waar ze lagen.
Mijn fysiek zware werk als adventure- en wildlife filmmaker bracht mij de hele wereld over. Ik werkte onder andere in afgelegen wildernisgebieden in China, Jemen, Namibië, Botswana, Spitzbergen, en de Filipijnen.
De échte problemen kwamen toen ik een kantoorbaan nam bij een content marketing bureau. Ik wilde financiële stabiliteit. Maar al snel werd ik in de ratrace van de commerciële wereld gezogen waarbij het behalen bij ambitieuze KPIs in korte tijd frames de realiteit was.
Mijn ambitie om te presteren en het grenzeloos doorwerken zorgde voor langdurige stress. Dit veroorzaakte een zenuwcompressie in mijn beide armen die jarenlang chronische pijn veroorzaakte waardoor ik zelfs niet een deur kon openen.
Operaties. Medicijnen. Revalidatietrajecten.
I did the whole nine yards.
Als voormalig topsporter was ik al bekend met blessures en peesontstekingen.
Het hoort erbij. Maar zenuwpijn wens ik niemand toe.
Het doet wat met je zelfvertrouwen.
Het duurde bijna drie jaar om volledig te herstellen en ik had een booster in mijn zelfvertrouwen nodig om weer momentum het leven te krijgen.
Of zoals mijn vader zou zeggen: een schop onder m’n reet.
Ik herkende een stem in mezelf die mij herhaaldelijk kleineerde:
““Je bent daar niet sterk genoeg voor. Je hebt meer tijd nodig”. ”
Ik wilde het tegendeel bewijzen.
Ik koos voor groei, begon met trainen, en solliciteerde bij de paracommando’s.
Links: na operaties. onzeker, angstig, stond niet sterk in mijn schoenen
Rechts: nieuwe mindset, zeker van mijzelf, ijzersterk, klaar voor selectietraining
In the red zone. Geen tijd voor afleiding. Focus op het doel.
Aan het eind van de zware kwalificatietraject werd ik opgeroepen door de psycholoog van de eenheid om een extra psychologische test te doen. De oppers observeerde mijn gedrag tijdens deze week en vond me "te kalm" in al die chaos.
Ze wilden er zeker van zijn dat ik geen psychopaat was, omdat ik niet veel emotionele reacties toonde terwijl ze ons blootstelden aan extreme stress, fysieke inspanning en slaaptekort.
Ik beantwoordde alle 500 meerkeuzevragen met een diepte-interview en ze concludeerde al snel dat ik (gelukkig) geen psychopaat was.
(Geel = hoge waarde)
“Hoe blijft jij zo rustig onder extreme druk?”
"Conditionering", zei ik.
Ik heb mijn Mountain Leader training al gedaan, heb een Master, ben een gebrevetteerd skydiver, diepzeeduiker, heb professionele gevechten gehad als kickbokser, ben in al eerder overlevingssituaties geweest, heb militaire training gehad in de Filipijnen en heb veel gereisd.
“Ik heb mijzelf aangeleerd om kalm te blijven in de chaos. Om te blijven ademen. Ik weet hoe ik pijn kan omzetten in kracht. De lat ligt bij mij hoog.“
Hij keek me aan, lachte, en zette een handtekening onder mijn medische verklaring.
Door door de zwaarste selectie te komen van alle krijgsmachten, bewees ik het tegendeel. Ik ben sterk genoeg. Het moment was nooit goed. Ik moest gewoon het moment zelf creëren en het zelf goed maken.
Ik wist weer wie ik was. Ik kon de wereld weer aan.
“Ik had een harde parachute landing en kreeg een zware hersenschudding.”
Mijn levenservaringen hebben me een paar belangrijke levenslessen geleerd.
-
Bewust of onbewust houden we onszelf klein of tegen om grenzen te verleggen. Hetzij door onze eigen gedachten, hetzij door de mensen in onze sociale kring die onze gedachten te laten beïnvloeden en zo mentale barrières veroorzaken.
"Dat is niet echt realistisch.” (Oordeel) "Ik kan het niet”. (Zelfpraat)"Heb je nagedacht over de gevolgen van wat er mis zou kunnen gaan?” (Vraag van iemand)
Dit zijn stemmen die je weghouden van het ontwikkelen van je unieke potentieel en je ware zelf. Stemmen die mentale barrières creëren. -
We hebben de neiging om te veel na te denken. Of te denken in problemen. Je zult nooit de overwinnen krijgen als je een negatieve situatie met negativiteit benadert. Je mindset is wat barrières zal doorbreken.
De moed hebben om angsten te overwinnen zal je een pure vorm van zelfvertrouwen geven (true confidence). Complimentjes en ego strelen bouwen een valse versie van zelfvertrouwen op. Je ontwikkelt daarmee een ruggengraat van piepschuim. -
Je kunt een leven leiden waarin je meegaat in de dagelijkse sleur en alles maar goed vindt. Of je kunt een zelfgestuurd leven leiden en beslissingen nemen die je dichter bij het leven brengen dat je wilt leiden. Want ‘bestaan’ is namelijk iets anders dan ‘leven'.
Leer nee te zeggen tegen mensen of uitnodigingen die energie kosten en die je niet dichter bij je doelen brengen. Maar laat ook ruimte vrij zodat dingen op z’n plaats kunnen vallen -
Hoe goed ben jij in contact met je intuïtie? Er wordt ons geleerd om te denken en rationele beslissingen te nemen, terwijl er veel wijsheid in je lichaam zit. Als je leert om uit je hoofd te komen en in je lichaam te zijn (dit is anders dan aarden), dan stem je af op je intuïtie.
Mijn intuïtie heeft mij vele malen gered in risicovolle situaties. -
Normaal is subjectief. Voor mij is het normaal om uit een vliegtuig te springen. Voor anderen is mijn 'normaal' krankzinnig.
Op het moment dat je je lat van wat 'normaal' is hoger legt en daar rust in kan vinden, dan is alles wat daaronder ligt makkelijker om mee om te gaan. -
Net zoals kinderen groeipijn hebben, zal elke vorm van groei pijn doen. Niemand heeft ooit gezegd dat het leven gemakkelijk zou zijn en ik heb nog nooit iemand gezien die zijn dromen heeft waar gemaakt zonder enig conflict.
Als je weerstand voelt, dan ligt hier potentie om te groeien en te leren. Op het moment dat je stopt met groeien en leren, stopt je leven.
Carriere switch
Officier worden in de paracommando’s was voor mij geen lange termijn visie. Ik zag mijzelf niet eindigen bij Defensie. Ik ben namelijk vindingrijk en innovatief. En daar is weinig ruimte voor in een overheidsorgaan met protocollen en regels. Het moet zoals het moet. En ik heb nogal een sterke eigen wil.
Ik had een harde parachute landing en kreeg een zware hersenschudding.
Shit.
Weer een blessure. Weer tijd voor herstel en revalidatie. Maar ik maakte mij geen zorgen.
Dit is bekend terrein. Ik kan dit.
Hier werd mijn levensmissie duidelijk omdat ik ontdekte hoeveel veerkracht ik had.
Ik heb geen “why me?” maar “try me” mentaliteit. En hoe stressvol de situatie ook is, ik blijf altijd kalm.
Mijn nieuwe missie
Mijn missie is om managers en leiders te transformeren naar ijzersterke, veerkrachtige en inspirerende leiders die rust uitstralen en rust kunnen bewaren. Zowel op werk als in hun privé leven. Dit doe ik door de verbinding met je zelf te versterken in de natuur.
Wat ik geloof?
We zijn niet gemaakt om elke dag in een kantoor te zitten of naar een scherm te kijken. We zitten thuis, in de auto, en op het werk en hebben het eigenlijk altijd wel comfortabel. Hierdoor worden we minder weerbaar en verliezen we het contact met onszelf en de natuur. Een lagere (mentale) weerbaarheid resulteert eerder in stress, angst of paniekaanvallen.
Ik geloof daarom dat wereld sterkere, veerkrachtige, authentieke en inspirerende leiders nodig heeft. Geen ingekakte schouders, bierbuikjes, of zwabber armpjes. Geen macho figuren met een hoog ego, maar leiders die zowel in contact staan met hun masculine en feminine energie en dichtbij hun authentieke zelf.
Ik heb geen sympathie voor iemand die overgewicht heeft, ongezond eet, niet wil veranderen en hun kinderen vertellen dat ze hun dromen moeten volgen en de beste versie van henzelf moeten worden.
Als jij wilt leiden en inspireren, moet je zelf eerst laten zien dat het kan.
Practise what you preach.
Ik heb enorm veel respect voor degene die het ego opzij kan zetten en ervoor kiest om verder te ontwikkelen en voor groei kiest.
Je bedrijfsnaam of functie komt niet op de grafsteen te staan.
Waar je werkt en wat je bent in het bedrijf is dus niet belangrijk.
Wie je bent wél. En juist die impressie en energie geef je door en laat je achter.
Ervaar mijn magie tijdens mijn offline dagen in de natuur
Typisch Awi
Houdt van honden. Met name Mechelse herders;
Kan genieten van fluitende vogels en blote voeten in het gras;
Kan switchen van Rammenstein naar Ludovico Einaudi;
Springt van bergen af met een parachute om vervolgens beneden een potje te schaken;
Raakt zijn telefoon kwijt terwijl hij aan het bellen is en hem vasthoudt;
Praat tegen dieren met een hoog stemmetje als niemand meeluistert.
